بهانه ی او را بگیر!
جناب شیخ، معتقد بود که اگر انسان، حقیقتاً خدا را بخواهد و به غیر او قناعت نکند، سرانجام، خداوند متعال، دست او را می گیرد و به مقصد می رساند.
ایشان، در این باره، مثال جالبی داشت و می فرمود:
«بچه ای که بهانه گرفته، هر قدر اسباب بازی و تنقلات به او بدهند، آن ها را پَرت می کند و دست از لجبازی بر نمی دارد. آن قدر گریه می کند تا پدر و مادر، او را در آغوش بگیرند و نوازش کنند. آن وقت، آرام می شود. پس چنانچه زرق و برق دنیا را نخواهی و بهانه ی او را بگیری، در نهایت، خداوند متعال، دست تو را می گیرد و بلندت می کند. آن وقت است که انسان، لذت می برد».
محمدی ری شهری، کیمیای محبت(یادنامه مرحوم شیخ رجبعلی خیاط)، ص194